تشخیص

برای تشخیص اختلال استرس پس از سانحه، پزشک احتمالاً موارد زیر را انجام خواهد داد:

برای بررسی مشکلات پزشکی که ممکن است باعث علائم شما شوند، یک معاینه فیزیکی انجام دهید

یک ارزیابی روانشناختی انجام دهید که شامل بحث در مورد علائم و نشانه های شما و رویداد یا رویدادهایی است که منجر به آنها شده است

از معیارهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، منتشر شده توسط انجمن روانپزشکی آمریکا استفاده کنید.

تشخیص PTSD مستلزم قرار گرفتن در معرض رویدادی است که شامل تهدید واقعی یا احتمالی مرگ، خشونت یا آسیب جدی است. قرار گرفتن در معرض شما می تواند به یک یا چند مورد از این راه ها رخ دهد:

شما مستقیماً رویداد آسیب زا را تجربه کردید

شما شخصا شاهد این اتفاق آسیب زا بودید که برای دیگران رخ داد

شما یاد گرفتید که یکی از نزدیکان شما این رویداد آسیب زا را تجربه کرده یا در معرض تهدید قرار گرفته است

شما مکرراً در معرض جزئیات گرافیکی وقایع آسیب زا قرار می گیرید (مثلاً اگر اولین پاسخ دهنده به صحنه رویدادهای آسیب زا هستید)

اگر مشکلاتی که پس از این مواجهه با آن‌ها تجربه می‌کنید برای بیش از یک ماه ادامه یابد و باعث ایجاد مشکلات قابل توجهی در توانایی شما برای عملکرد در محیط‌های اجتماعی و کاری شود و بر روابط تأثیر منفی بگذارد، ممکن است دچار PTSD شوید.

رفتار

درمان اختلال استرس پس از سانحه می تواند به شما کمک کند تا کنترل زندگی خود را دوباره به دست آورید. درمان اولیه روان درمانی است، اما می تواند شامل دارو نیز باشد. ترکیب این درمان ها می تواند به بهبود علائم شما کمک کند:

به شما مهارت هایی را آموزش می دهد تا علائم خود را برطرف کنید

به شما کمک می کند در مورد خود، دیگران و جهان بهتر فکر کنید

یادگیری راه های مقابله در صورت بروز مجدد علائم

درمان سایر مشکلات اغلب مرتبط با تجربیات آسیب زا، مانند افسردگی، اضطراب، یا سوء استفاده از الکل یا مواد مخدر

لازم نیست سعی کنید به تنهایی بار PTSD را تحمل کنید.

روان درمانی

چندین نوع روان درمانی که گفتار درمانی نیز نامیده می شود، ممکن است برای درمان کودکان و بزرگسالان مبتلا به PTSD استفاده شود. برخی از انواع روان درمانی مورد استفاده در درمان PTSD عبارتند از:

درمان شناختی. این نوع گفتار درمانی به شما کمک می‌کند تا روش‌های تفکر (الگوهای شناختی) را که شما را درگیر نگه می‌دارند، بشناسید - برای مثال، باورهای منفی در مورد خودتان و خطر وقوع دوباره چیزهای آسیب‌زا. برای PTSD، شناخت درمانی اغلب همراه با مواجهه درمانی استفاده می شود.

درمان از طریق مواجهه. این رفتاردرمانی به شما کمک می‌کند با خیال راحت با موقعیت‌ها و خاطراتی که به نظرتان ترسناک می‌آیند، روبرو شوید تا بتوانید به طور موثر با آنها کنار بیایید. مواجهه درمانی می تواند به ویژه برای فلاش بک ها و کابوس ها مفید باشد. یک رویکرد از برنامه های واقعیت مجازی استفاده می کند که به شما امکان می دهد دوباره وارد محیطی شوید که در آن تروما را تجربه کرده اید.

حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم (EMDR). EMDR نوردهی درمانی را با یک سری حرکات هدایت شده چشم ترکیب می کند که به شما کمک می کند خاطرات آسیب زا را پردازش کنید و نحوه واکنش خود را به آنها تغییر دهید.

درمانگر شما می تواند به شما کمک کند مهارت های مدیریت استرس را توسعه دهید تا به شما کمک کند شرایط استرس زا را بهتر مدیریت کنید و با استرس در زندگی خود کنار بیایید.

همه این رویکردها می توانند به شما کمک کنند بعد از یک رویداد آسیب زا کنترل ترس پایدار را به دست آورید. شما و متخصص سلامت روانتان می‌توانید در مورد اینکه چه نوع درمان یا ترکیبی از درمان‌ها می‌تواند بهترین نیازهای شما را برآورده کند، صحبت کنید.

ممکن است درمان فردی، گروه درمانی یا هر دو را امتحان کنید. گروه درمانی می تواند راهی برای برقراری ارتباط با دیگرانی که تجربیات مشابهی را تجربه می کنند ارائه دهد.

داروها

انواع مختلفی از داروها می توانند به بهبود علائم PTSD کمک کنند:

داروهای ضد افسردگی این داروها می توانند به علائم افسردگی و اضطراب کمک کنند. آنها همچنین می توانند به بهبود مشکلات خواب و تمرکز کمک کنند. داروهای مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) سرترالین (Zoloft) و پاروکستین (Paxil) توسط سازمان غذا و دارو (FDA) برای درمان PTSD تایید شده است.

داروهای ضد اضطراب. این داروها می توانند اضطراب شدید و مشکلات مربوط به آن را تسکین دهند. برخی از داروهای ضد اضطراب پتانسیل سوء استفاده را دارند، بنابراین معمولاً فقط برای مدت کوتاهی استفاده می شوند.

پرازوسین. در حالی که چندین مطالعه نشان داد که پرازوسین (Minipress) ممکن است کابوس‌های شبانه را در برخی از افراد مبتلا به PTSD کاهش یا سرکوب کند، یک مطالعه جدیدتر هیچ فایده‌ای نسبت به دارونما نشان نداد. اما شرکت کنندگان در مطالعه اخیر از نظر روش هایی که به طور بالقوه می تواند نتایج را تحت تاثیر قرار دهد با دیگران تفاوت داشتند. افرادی که پرازوسین را در نظر می گیرند باید با پزشک صحبت کنند تا مشخص شود که آیا وضعیت خاص آنها ممکن است مستحق آزمایش این دارو باشد یا خیر.